Transport Peloton Algemeen

Het is al weer bijna drie oktober. De meeste mensen van L8 en T16 gaan roteren. Zelf vind ik dat de bijna 6 maanden heel erg snel voorbij gegaan zijn. Toch is er een hoop gebeurd in die relatief korte periode. In het begin reden we nog, voor zover mogelijk, op Srebrenica. Nu bestaat de enclave niet eens meer. De tijd rond de val van Srebrenica was er een van veel tegenstellingen. De mensen die daar zaten deden alles wat in hun macht lag, maar eenmaal terug in Nederland waren het laffe honden. Dit oordeel werd geveld door mensen die er nooit geweest waren.
Terwijl op politiek niveau de zwarte piet over en weer gespeeld wordt, wordt er mijns inziens te weinig gedaan aan de opvang van de mensen die de val ter plekke hebben meegemaakt. Sinds kort wordt ook het beleg van Sarajevo gebroken door NAVO luchtaanvallen. Waarschijnlijk zitten we dus toch op een keerpunt in deze vreemde oorlog. Wie had dat zo'n zes maanden geleden durven hopen?
Zelf ben ik klasse-III chauffeur, maar wordt ook ingezet op Pacton en Drops. Onderweg zie je best een hoop. Ik denk dat ik door al die ervaringen "volwassener" ben geworden. Tijdens mijn verloven in Nederland merkte ik al dat de "gewone" dingen, zoals weer naar de kroeg gaan of lekker uit eten, veel meer waarde hebben gekregen omdat je nu zelf gezien hebt dat dat echt niet overal kan.
Ik probeer iets met deze ervaringen te doen en niet quasi onverschillig te worden. Verder wil ik iedereen bedanken voor de tijd die we hier hebben gehad en wens de "versen" een goede tijd toe.

p.s. Pas op dat het geen kazerne wordt!

Kpl S.J. van Wieren
chauffeur BEVO-cie
T-16 / L-8
Transport Peloton Algemeen
02-05-1995/03-09-1995

Een Transportpeloton voor algemene diensten, een zeer ruim begrip. Voor alles inzetbaar mits we de mogelijkheid en vooral de capaciteit hebben. Onze eerste taak is toch vooral het rijden van de verlofgangerskonvooien. Daarnaast hebben we natuurlijk nog de Chauffeur van Dienst, de Busdienst en de "gewone" ritjes.

De verlofgangerskonvooien vragen het meest van de capaciteit. Er moeten namelijk altijd een of twee MB's mee, een aantal 4-tonners, een zau en meestal ook een Iveco busje. Een gemiddeld konvooi bestaat toch al snel uit 8 tot 10 voertuigen. Hier kunnen dan ongeveer 40 tot 50 verlofgangers mee vervoerd worden. De konvooien gaan twee keer per week vanuit Busovaca naar Split en vice versa. De vertrekdagen vanuit Busovaca zijn woensdag en zaterdag en vanuit Split vertrekt het konvooi dan weer twee dagen later op vrijdag en maandag.

Retourtje Split.

Gewoon een doordeweekse dag, we gaan weer eens naar Split voor de verandering. Deze keer met een MB, vier 4-tonners, een Iveco en een zau. We vertrekken vanuit Busova_a en gaan via de T-Cie naar Santici om ook daar verlofgangers op te halen. Om, ongeveer, 08:00 uur vertrekken we. We beginnen in Vitez en gaan dan richting Travnik. Even voor Travnik slaan we linksaf richting Novi Travnik en "Bonbon Alley", zo genoemd omdat er altijd kinderen langs de weg staan die roepen om "Bonbon" of "Tjoklat". Eenmaal de kinderen en tevens "Opa" gepas¬seerd wordt de weg slechter. Grote gaten, kuilen en soms zelfs helemaal geen asfalt tot aan het begin van het kleine geitepad, onderdeel van de route Diamond. Diamond is gelukkig best wel goed, de Engelsen hebben hier veel goed werk gedaan.

De route voert ons langs kapotgeschoten huizen en een mooi stuk pad, waar we een paar andere losse UN-voertuigen en een UN-konvooi tegenkomen. Na het geitepad komen we uit in Gornji Vakuf, waar een BiH-checkpoint is. Een Engels konvooi met pantserrupsvoertuigen staar daar nu al 16 dagen vast. We horen van een van de Engelsen dat ze vaststaan omdat ze met minder voertuigen het checkpoint wilden passeren dan dat er op de lijst stonden. Bureaucratie is ook hier een bekend fenomeen.

We gaan verder via de vuist van Tito, een stukje kunst boven op een heuvel, naar Prozor. Na een klein dorpje vlakbij een heel mooi meer, het meer van Prozor genoemd, begint het grote geitepad. Voordat we het oprijden hebben we nog een rust. Hier hebben we een heel mooi uitzicht op het meer. Een "leuk" contrast wordt gevormd door een vuilnisbelt op de voorgrond, waar iedereen al z'n rommel depo¬neert. Na ongeveer 20 minuten rijden we weer verder, het geitepad op. We rijden over stukken die soms goed, soms minder, en soms zeer slecht zijn. Het pad gaat langs sterk wissellende landschappen, variërend van bossen tot kale vlakten die bezaaid liggen met rotsen. Na het grote geitepad, dat 43 kilometer lang is, komen we weer op het asfalt. We gaan door Tomislavgrad en gaan, via een aantal kleine dorpjes, richting Kamensko. Vlak voor de grens van Bosnië en Kroatië houden we nog een sanitaire stop. Wanneer we deze gehad hebben is het nog ongeveer anderhalf uur naar Logbase Split.

Aangeko¬men in Split rijden we via de benzinepomp (de INA) naar de logbase om wapens, vesten e.d. in te leveren. Vervolgens rijden we naar Hotel Palace. Morgenvroeg gaan we de verlofgan¬gers naar het vliegveld brengen en morgenavond halen we de terugkomers weer op die de dag daarop weer mee naar Santici of Busovaca gaan. We hebben morgen dus een rustig dagje. Overmorgen gaan we er weer met frisse moed tegen aan.

Sld1 Maria Duiker, 4-tonner

Maria heeft
Van al die weken die ik in het voormalig Joegoslavië heb gezeten vond ik de zes weken rond de val van de enclave Srebrenica het meest indrukwekkend. De eerste maand dat ik hier was was het best wel rustig. Toen was er sprake van een "megakonvooi" naar Srebrenica met alle voertuigen die we op de bevoorradingscompagnie (Bevo-cie) hebben. Uiteindelijk kwamen er van de ongeveer 40 voertui¬gen die uit Santici vertrokken waren maar 6 aan in de enclave die lang niet bevoorraad was. De meeste jongens moesten achterblijven in Zagreb, wat een grote teleurstelling was. Ik ben tot Belgrado gekomen wat ook een mooie ervaring was. De sfeer in de groep was geweldig, iedereen steunde elkaar. In moeilijke situaties leer je elkaar goed kennen. De eerste keer dat ik zelf in Srebrenica kwam was net na de val van de enclave. De jongens van Dutchbat waren bezig met de gewonden en het kamp was helemaal uitgeleefd. Sommigen hadden al 48 uur niet meer geslapen. We gingen weer terug naar Zagreb en namen 20 man medisch personeel mee. Een week later gingen we weer terug met lading om Dutchbat eindelijk te laten roteren. Je besefte toen dat Dutchbat erg kwetsbaar was en eigenlijk alle VN-troepen. Misschien is er nu door het ingrijpen van de NAVO verandering in gekomen. Ik kan terugzien op een tijd met mooie en minder mooie momenten. Ik zal de ervaringen en de vrienden die ik nu heb nooit vergeten. Vooral de sfeer met de jongens vond ik zeer speciaal, iets wat je je in Nederland niet kan voorstellen. Ik wil iedereen bedanken voor deze mooie tijd en wens de "versen" veel succes voor de komende periode.

Sld Rasoelbaks
chauffeur BEVO-cie Santici